NOWY POCZĄTEK.

"- Jeszcze rok temu celem mojego życia było polowanie na Ciebie a teraz... - powiedział przyszły król narodu ognia podchodząc do młodego Avatara.

- Jesteśmy przyjaciółmi!- przerwał Aang wypowiedź Zuko.
- Tak, wszyscy jesteśmy. - odparł Mag ognia.
- Nie do wiary, że rok temu byłem zamrożony w górze lodowej - Podniósł się z ziemi Nomad powietrza. - Świat bardzo się zmienił.
- I zmieni się jeszcze bardziej! Wspólnie go odbudujemy. - zapewnił Zuko i przytulił przyjaciela.
Obaj magowie zwrócili się ku wielkiej zasłonie z symbolem narodu ognia, która zasłaniała wyjście na ogromny taras i tłumy ludzi stojących na ogromnym placu królestwa.
Podczas wyjścia księcia Zuko, służba zabiła w dzwony dwa razy. Naród wody, ziemi i ognia stał podekscytowany i pełny nadziei w każdego sercach. Okrzykiwali i klaskali dla przyszłego władcy.
- Prosze! - oznajmił Zuko podnosząc prawą rękę by uciszyć lud. - Prawdziwym bohaterem jest Avatar! - zza kolumny wyszedł dumny Mnich, który spoglądał na cieszący się świat. Wiedział że to dobry początek.
- Dzisiaj wreszcie skończyła się wojna! - powiedział szczęśliwy książę Zuko. - Obiecałem mojemu stryjowi, że przywrócę honor Narodowi Ognia. Zrobię to! Przed nami bardzo trudna droga. Sto lat wojny pozostawiło po sobie podzielony i zniszczony świat. Ale z pomocą Avatara powrócimy na właściwą ścieżkę. - spojrzał się z wyrazem podziękowania na Aanga.  - Rozpoczniemy nową erę, miłości i pokoju. 
- Niech żyje władca ognia Zuko! - wykrzyknął stary Mag ognia, nakładając jemu koronę jako znak nowego władcy.
Nowy władca powstał i spojrzał na swój uszczęśliwiony lud. Za jednym zamachem ręki zawołał do swojego boku Avatara i oboje teraz stali na trybunie. 

W opustoszałym i zniszczonym Ba Sing Se dzieci cieszą się wolnością, rzucając za pomocą swojej magii w czołgi Narodu Ognia ułożone w stos z flagą zwycięstwa na czele. Generał Iro stojąc przed Królestwem Ziemi za ruchem jednej dłoni, mocnym płomieniem ognia spalił flagę swojego narodu zasłaniającą godło Królestwa Ziemi.


W jednej z przyjemnych i pięknych willi Ba Sing Se znajdowała się cała ekipa Avatara. Zuko z uśmiechem roznosił herbatę dla odpoczywających przyjaciół.

- Zuko przestań się ruszać! - krzyknął nagle Sokka - Próbuje uchwycić ten moment! Chciałem nas namalować żebyśmy mieli pamiątkę wspólnej zabawy. - oznajmił powracając do czynności. 
- To bardzo miło z twojej strony. - oznajmiła Katara podchodząc do brata - Ej! Dlaczego ja mam uszy jak Momo?! - zwróciła uwagę. 
- To są twoje zawijasy! - odpowiedział. 

- Przynajmniej nie wyglądasz jak jeżozwierz! - Wtrącił się Zuko - Nie mam takich zjeżonych włosów! 
- Wyglądam jak mężczyzna.. - dołączyła się Mai.
- Dlaczego uprawiam magię ognia?! - zapytała Sukki.
- Bo myślałem że tak będzie o wiele ciekawiej! - wywiązał się Sokka. - Oo! Wydaje Ci się, że byś to lepiej zrobił?! - zwrócił uwagę do skrzeczącego Momo.
- Ej! Nie mam już takiego wielkiego brzucha! Naprawdę wyszczuplałem! - Przyczepił się Generał Iro.
- Ja uważam że doskonale wyszliście! - Wykrzyczała wesoło Toph z rękami ku górze.

Aang wstawszy ze swojego miejsca, podszedł do swojego przyjaciela Appy i pogłaskał go po wielkim pysku, po czym wyszedł na taras.
Nagle jego ramię złapała szczerze uśmiechnięta Katara. Aang przerwał swoje wpatrywanie się w pomarańczowo-różowy zachód słońca i odwrócił się w stronę przyjaciółki z uśmiechem.
Po chwili ciszy i wglądaniu w swoje oczy, Aang pocałował czule Katarę."

via. Avatar - The Last Airbender - part 61.



- Przepraszam! - powiedział Aang odchodząc od Katary.
- Dlaczego?! Za co?! 
- Tak nie może się to dalej potoczyć... - przeciągał, myśląc jak odpowiednio dobrze dobrać swoje słowa z wymuszonym uśmiechem na twarzy. 
- Jak to?! Jak?! - pytała wciąż pogubiona dziewczyna.
- Musimy się rostać tu i teraz. - postanowił ciężko - Zakończyliśmy nasze przeznaczenie, teraz ja jako Avatar i Nomad powietrza, muszę spełnić moje. Sam. 
- Czyli musisz porzucić przyjaciół? Wszystko?! - zapytała zrezygnowana.
- Tak. - odpowiedział po chwili - Będę teraz pomagał odbudować zniszczone ziemie, a przedewszystkim Świątynie Powietrza, będę wsparciem dla świata, gdyż dalej jestem im potrzebny.
- Nie możesz żyć samotnie! 
- Muszę.
- Proszę, pomożemy Ci.
- Nie Kataro. To nie wasze zadanie. Macie swoje życie, swoje przeznaczenie. 
- Naszym przeznaczeniem jest pomóc Tobie! - wydusiła piskliwym głosikiem.
- Nie tym razem. Tym razem wasze zadanie jest inne.
- Nie odchodź! - Poprosiła ze łzą na poliku.
- Żegnaj. - pocałował przyjaciółkę w czoło i wszedł do środka.

CDN.